کیفیت پَر!

سعدیا دی رفت و فردا همچنان موجود نیست؛

در میان این و آن، فرصت شمار امروز را…

درست است که کیفیت زندگی هر شخص در جامعه شش‌دانگ دست خودش نیست، اما این راه تنها با تلاش و کوشش به‌دست ‌می‌آید و باید فرصت‌ها را غنیمت شماریم. کیفیت زندگی یکی از والاترین اهداف هر انسانی است.

کیفیت از هوایی که تنفس می‌کنیم تا خیابانی که در آن پا می‌گذاریم، از خودرویی که سوارش می‌شویم تا خانه‌ای که در آن زندگی می‌کنیم، از نانی که می‌خوریم تا لباسی که می‌پوشیم را شامل می‌شود و در تک‌تک روزمرگی ما نقش دارد.

اما شاید این سوال را از خود بپرسیم که چرا برخی مواقع ما می‌خواهیم زندگی باکیفیتی داشته باشیم، اما با آن فاصله داریم؛ این دویدن‌ها و نرسیدن‌ها از کجا می‌آید؟

مگر جز این است که برای زندگی باکیفیت تنها باید بخشی از زمان و هزینه خود را بگذاریم؛ پس چرا هنوز بسیاری از افراد با تلاش بسیار، با آن غریبه هستند؟

اگر تنها بخواهیم به بخش مسکن نگاهی کوچک بیندازیم، می‌بینیم که کشور ما مهد معماری و مهندسی بوده و هست، اما کافی است در خیابان‌های همین تهران خودمان قدم بزنیم. به‌ندرت خواهیم توانست دو ساختمان شبیه به هم پیدا کنیم. تراکم‌فروشی بی‌ربط و اشتباه، معماری غلط و سلیقه‌ای، مصالح ساختمانی نامرغوب و ارزان و مهندسی‌های پر از ایراد که نه‌تنها شهرسازی را بلکه صنعت ساختمان را هم زیر سوال برده؛ روح شهر را خاکستری کرده است.

باغ سبز سرمایه‌گذاری در خارج و شرایط صد البته بهتر از کشور ما، تمام معماران کارکشته و فعالان خبره ساخت‌وساز را نسبت به فعالیت در کشور بی‌میل کرده است. با این شرایط چند وقت یک‌بار باید دست به دامان کشورهایی مثل چین شویم تا برای‌مان ساختمان بسازند که معمولا هم در حد همین حرف باقی می‌ماند و ما می‌مانیم و حوض‌مان!

نهایت تلاش ما نباید معطوف به ساخت‌وساز در شهرهایی باشد که شاید هر ۱۰ سال یک‌بار کمی پیشرفت کنند و بعد از ۲۰ سال، مجهز به حمل‌ونقل عمومی شوند. مسکن‌سازی دولتی توان بخش خصوصی را گرفته و به‌کلی معماری و شهرسازی را زیرسوال برده است. دولت باید بداند که ناترازی بخش مسکن را نمی‌تواند به‌تنهایی حل کند، چراکه زورش نمی‌رسد. دولت باید از بخش خصوصی در ساخت‌وساز و شهرسازی استفاده کند.

برای شهروندان باید مسکن مناسب ساخت، امکانات رفاهی و حمل‌ونقل تعریف و در نهایت با یک مبلمان شهری درست و حسابی اقدام به شهرسازی مدرن کرد.‌ مردم ما به این نوع مسکن نیاز دارند وگرنه ساخت خوابگاهی که مردم شب‌ها در آن بخوابند و صبح‌ها به محل کار خود بیایند که هنر نیست.

امید است دولت چهاردهم، بازنگری اساسی در تامین مسکن مردم انجام دهد تا گره کور این ماجرا برای همیشه باز شود.