باستان‌شناسان هنوز نمی‌دانند هدف این سرآذین‌های کله‌قندی چیست، اما به نظر می‌رسد مصریان باستان آنها را نماد نفس‌گرایی، تمایلات جنسی و مفاهیم مرتبط می‌دانستند. قدیمی‌ترین گورهایی که در آنها سرآذین‌های کله‌قندی پیدا شده حدود ۳۳۰۰ سال قدمت دارند.
بین سال‌های ۱۵۵۰ تا ۳۰ پیش از میلاد، بسیاری از نقاشی‌ها و مجسمه‌های مصر باستان، مردان و زنانی را به تصویر می‌کشیدند که سرآذین‌های مخروطی کوچکی در بالای سرشان داشتند. نوع فعالیت‌هایی که مردم هنگام پوشیدن این سرآذین‌ها انجام می‌دادند بسیار متفاوت بود. در نقاشی‌ها آنها در مراسم رسمی تدفین، شکار، نواختن موسیقی یا حتی زایمان این سرآذین‌ها را داشتند.
تا همین اواخر، باستان‌شناسان این سرآذین‌ها را فقط در نقاشی‌ها دیده بودند و هرگز شواهد فیزیکی آنها را در گورها پیدا نکرده بودند.
اما سال ۲۰۱۹، مطالعه‌ای درباره تاریخ باستان، دو گور از گورستان‌های «عمارنه» را توصیف کردند؛ یک مکان باستان‌شناسی در مصر که زمانی پایتخت آن سرزمین بوده است. گورها حاوی اسکلت‌هایی با سرآذین‌های مخروطی بودند که ثابت می‌کرد این لوازم تزئینی چیزی بیش از نقوش سبکی هستند که نقاشان از خود بجای گذاشته باشند. تجزیه و تحلیل بقایا نشان داد که این سرآذین‌های مخروطی از موم زنبور عسل ساخته شدند و به نظر نمی‌رسد هیچ یک از افرادی که از آنها استفاده می‌کردند ثروتمند بوده باشند، بلکه برعکس، اسکلتها نشان میدهد آنها کارگر بوده و از کمبود غذا رنج می‌بردند.
باستان‌شناسان هنوز از هدف این سرآذین‌های مخروطی مطمئن نیستند. یک احتمال اینست که آنها از نوعی ماده معطر یا مرهم خوشبو ساخته می‌شدند که با ذوب شدن، رایحه‌ای مطبوع منتشر می‌کردند. احتمال دیگر اینست که به تصور مصریان باستان، این مخروط‌ها به باروری کمک می‌کردند، چرا که در نقاشی‌ها با هاثور (الهه باروری) نشان داده شده‌اند.
محققان بیشتر اوقات، این سرآذین‌های مخروطی را به طور خاص به احساسات، تمایلات جنسی و مفاهیم مرتبط ربط می‌دهند، چون در بیشتر تصویرسازی‌ها، آنها بر سر زنانی به تصویر کشیده شده‌اند که گاهی عریان و گاهی مشغول بزم هستند.
فرادید
