فرهیختگان: دوربین دنبال گاریدو میگردد، پرسپولیس گل زده و همه خوشحالند اما گاریدو در حال فریاد زدن بر سر برخی بازیکنانش بابت اشتباهشان در دقایق قبلی است. پرسپولیس شمس آذر را میبرد اما گاریدو در سالن کنفرانس هم هنوز در حال خنده و شادی نیست او حتی در کنفرانس قبل از همین دیدار در حال دعوا با خبرنگاران هم هست.
امیر قلعهنوعی هم همین رفتار ها را داشت. او معمولا پس از به گل رسیدن تیمش در حال نوشیدن آب است و غالبا در حال پیدا کردن بطری کنار زمین! منصور پورحیدری را در فیلم های بیست و پنج سال قبل ببینید، ده سال پیش او را هم ببینید، در دربی استقلال گل زده همه در حال پروازند اما پورحیدری لبه کتش را با دست چپ گرفته و با دست راست بازیکنان را روی نیمکت هدایت میکند.
نمونه های عصبانی خارجی هم داریم، فیل بزرگ (اسکولاری)، عموتراپ، مورینیو، سقز جویدن عصبی فرگوسن، ونگر صورت یخی و … به سختی خوشحالی میکنند، ناصر حجازی هم فقط برای دیدار های آسیایی بود که عنان از کف می برید. علی پروین نیز ایضا من به یاد ندارم او از روی نیمکت بلند شده باشد و شادی کرده باشد.
شادی مختص هواداران است. بازیکن باید 90 دقیقه متمرکز باشد و بس. بازیکن و مربی حق ندارند در آن نود دقیقه دیوانگی کند.
