آتشگاه ۶۵ هزارساله عصر حجر | یک شاهکار مهندسی

همشهری آنلاین – یکتا فراهانی: محققان به‌تازگی در مطالعات جدید خود دریافته‌اند که نئاندرتال‌ها سال‌ها پیش؛ گودال‌هایی را با برگ‌هایی از گیاهان رز پر می‌کردند که وقتی حرارت داده می‌شد، رزینی چسبناک و قهوه‌ای تیره تولید می‌کرد که می‌توان گفت به‌نوعی کارخانه‌های چسب‌سازی آنها به‌حساب می‌آمده است.

یک شاهکار ۲۰۰۰۰ساله

مطالعات جدید درباره زندگی نئاندرتال‌ها نشان می‌دهد باستان‌شناسان در شبه‌جزیره ایبری یک “کارخانه” قیرسازی ۶۵۰۰۰ساله را کشف کرده‌اند که بسیار دقیق مهندسی شده است؛ شاهکاری که ۲۰۰۰۰ سال قبل از پا گذاشتن انسان مدرن (هوموساپینس) در این منطقه انجام شده است.

مدیریت آتش و کنترل دمای شعله

قطران چسبنده به نئاندرتال‌ها کمک کرد تا برای ساخت سلاح و ابزار چسب تولید کنند. این کارخانه – یک آتشدان بادقت طراحی شده – به نئاندرتال‌ها این امکان را می‌داد تا آتش را به طور دقیق کنترل دمای شعله ای را که تولیدات آنها را به وجود می‌آورد به‌خوبی مدیریت کنند.

نئاندرتال‌ها؛ مهندسانی ماهر

باستان‌شناسان از قبل می‌دانستند که نئاندرتال‌ها چسب‌هایی از جمله قیر و رزین و همچنین مواد چسبنده را می‌ساختند. آنها از این مواد چسبنده برای سفت کردن یا چسباندن تیغه‌های سنگی یا نقاط دیگر به دسته‌های چوبی در ترکیب با رگه‌ها یا الیاف گیاهی استفاده می‌کردند.
اما این اجاق تازه کشف شده که ظاهراً در کف غاری در جبل‌الطارق کنونی حفر شده است، نشان می‌دهد نئاندرتال‌ها مهندسان ماهری بوده اند که فرایند ساخت چسب را به خوبی مدیریت و تنظیم می کردند

کانون نئاندرتال‌ها

کانون نئاندرتال‌ها در نگاه اول به طرز فریبنده‌ای ساده به نظر می‌رسد: این گودال گرد است، تقریباً ۹ اینچ در عرض ۳.۵ اینچ (۲۲ در ۹ سانتی متر) با دیوارهای عمودی برش خورده. دو ترانشه کوتاه به طول یک اینچ در شمال و جنوب گودال امتداد دارند. اما اگر محققان درست گفته باشند، این یک شاهکار مهندسی دقیق است.

بیشتر بخوانید:
دلیل انقراض نئاندرتال‌ها کشف شد | یافته های عجیب و جدید باستان شناسان

ارسال بوی دیجیتال با هوش‌مصنوعی!

فناوری نئاندرتال در عصر حجر

به گزارش سایت livescience این تیم در داخل اجاق، آثاری از زغال‌چوب و گل رز تا حدی سوخته یک درختچه گلدار پیدا کردند. توده‌های کریستالی کوچک رزین گیاهی سرد شده؛ و شاخه‌های نازک از بوته‌های محلی.
آنها نمونه‌های گرفته شده از دیواره‌ها و کف سیاه شده آتشگاه را با کروماتوگرافی گازی – طیف‌سنجی جرمی که تک‌تک مواد شیمیایی را در نمونه‌ای از مواد شناسایی می‌کند، تجزیه‌وتحلیل کردند.
با این کار آثاری از اوره و روی از گوانو (مدفوع پرندگان یا خفاش)، مواد شیمیایی مرتبط با سوختن و باقیمانده‌های موم محافظ روی برگ‌های گیاه آشکار شد.

چگونگی تقطیر قیر

این یافته‌ها شبیه یکی از روش‌های آزمایشی بود که گروه دیگری از محققان پارینه‌سنگی را در سال ۲۰۱۷ تولید کردند. مطالعه قبلی نشان می‌داد که یک اجاق مانند این برای گرم کردن گیاهان خاص برای تقطیر قیر یا رزین مناسب است.

محققان مطالعه جدید عقیده دارند برای ساخت این کارخانه‌های به‌اصطلاح چسب، نئاندرتال‌ها گودال هارا با لایه‌ای از ماسه و خاک مرطوب می‌پوشاندند که احتمالاً با گوانو مخلوط شده بود تا به مهروموم شدن داخل گودال کمک کند و اکسیژن را از آن دورنگه دارد، و همچنین از سوختن محتویات توسط شعله‌ها نیز جلوگیری کند. در نهایت، آنها با استفاده از شاخه‌های نازک آتش کوچکی در بالای آن ایجاد کردند که‌برگ‌های رز را در اتاقک زیر گرم می‌کرد.

کنترل دقیق دمای آتش

هر مرحله از فرایند و ویژگی‌های آتشگاه به‌دقت برنامه‌ریزی‌شده بودند. کنترل دمای آتشی که از شاخه‌های نازک ساخته شده است آسان‌تر است و نئاندرتال‌ها که از این آتشگاه استفاده می‌کردند باید برگ‌های رز را حدود ۱۵۰ درجه سانتی‌گراد گرم می‌کردند. آنها نیاز داشتند اکسیژن را از برگ‌های گودال دورنگه دارند، زیرا اکسیژن زیاد باعث می‌شود رزین به‌جای ذوب‌شدن بسوزد.

برای بررسی این روش، اوچاندو و همکارانش ماکت خود را از کوره ساختند و رزین کافی برای ساختن دونقطه نیزه تولید کردند. آنها حتی موفق شدند درحالی‌که برگ‌های رز در حال گرم‌شدن بودند، نوک نیزه‌ها را از سنگ چخماق محلی جدا کنند.

جداکردن قطران

فرانسیسکو جیمنز – اسپژو، یکی از نویسندگان این مطالعه و دانشمند مؤسسه علوم زمین اندلس نیز متوجه شدند باید آتشی را که گیاه را پوشانده است مدیریت کنند و همچنین پوسته (پوشش روی کوره) را باز بگذارند. او عقیده دارد که دو کانال مستقیم در دو طرف گودال ممکن است جایی را مشخص کرده باشد که نئاندرتال‌ها به داخل گودال حفر می‌کنند تا برگ‌های گرم شده را قبل از سردشدن از بین ببرند. او گفت که به این دلیل است که «جداکردن قطران» از برگ‌های سرد شده دشوار است.