ژنرال محتاط و خوش شانس!/ دفاع با ۶ عنصر و حمله با ۴ عنصر جواب داد، البته به لطف VAR!

به گزارش خبرورزشی، وقتی ترکیب تیم ملی برای بازی با امارات اعلام شد، تقریبا تمام اهالی خانواده فوتبال به درستی پیش بینی های خود رسیده و کل نود دقیقه را هم پیشاپیش برابر چشمان خود دیدند. برنامه ذهنی مربیان ما معلوم بود و اگر غافلگیر نمی شدیم یا اتفاقی خاص نمی افتاد، ایران با یک گل برنده به خانه بر می گشت.

در ترکیب اولیه ما امید نورافکن و سعید عزت اللهی دو هافبک دفاعی بودند تا مبنای سیستم ۴-۲-۳-۱ قابل تغییر به ۴-۳-۳ اساس کار ما در شروع باشد. قرار بود ما وقتی صاحب توپ باشیم، قدوس پشت تک مهاجم یعنی طارمی باشد و جهانبخش و قایدی از طرفین به حمله اضافه شوند.

امارات صدرنشین گروه بود و بازی قبل قطر را در خانه‌اش ۳-۱ برد. احتیاط شرط عقل بود اما در کل و با جمیع جهات، خیلی ها عقیده داشتند فوتبال ایران نباید از فوتبال امارات بترسد و حتی در خانه حریف باید برای برد با حملات شروع کند.

همه می دانستیم سردار آزمون دیگر یک مهاجم نود دقیقه ای برای ما نیست و پیش بینی می‌شد در نیمه دوم و نیم ساعت آخر سردار را به جای یک هافبک میانی به زمین بیاوریم و با دو مهاجم بازی کنیم. تا آن زمان طارمی آماده باید مدافعان حریف را بخود مشغول و خسته می کرد تا سردار بیاید و تیر خلاص را بزند.

اما چرا سردار نباید جانشین طارمی یا یکی از دو وینگر کناری می شد؟ چون مدل مربیگری قلعه نویی به شکلی است که در تیم هایش آزادی عمل زیادی به بازیکنان بزرگ می دهد و بدون نظر و اراده آنها برنامه ریزی تاکتیکی نمی کند. طارمی متخصص بازی با دو مهاجم است و سردار بهترین زوج برای اوست که چشم بسته هم را پیدا می کنند.

ژنرال ثابت کرده تحت هیچ شرایطی دوست ندارد بدون طارمی بازی کند. سردار هم توان ۹۰ دقیقه بازی تحت فشار را ندارد، پس طارمی می‌ماند تا حریف را خسته و به خود مشغول کند، سردار می‌آید تا گل برتری را بزند. این وسط اگر دو هافبک کناری خسته یا مصدوم شوند، با قلی زاده و ترابی -به همین ترتیب- تعویض می شدند تا زمان حضور سردار برسد.

به همین دلیل وقتی در اواخر نیمه اول قایدی مصدوم شد، احتمال ورود سردار صفر بود. سردار باید جای یک هافبک میانی می‌آمد تا سیستم تیم ملی ۴-۴-۲ شود و برای زدن گل برتری تلاش کنیم. دیدیم که قلی‌زاده جای قایدی آمد و در ادامه اگر لازم می شد جهانبخش هم جای خود را به ترابی می داد تا وینگرهای تیم ملی تازه نفس شوند.

به این ترتیب تیم ملی با ۴ مدافع و دو هافبک دفاعی (نورافکن و عزت اللهی) دفاع می کرد و با ۴ عنصر حمله، از دقیقه ۶۰ به بعد هم با روش سنتی ۴-۴-۲ بازی می کرد و این برنامه تنها در صورتی تغییر می کرد که مثلا با یک پنالتی یا اشتباه فردی گل می خوردیم. در آن صورت همه مربیان ایرانی یک کار را انجام می دهند که آوردن مهاجم بلندزن -در این فهرست تیم ملی شهریار مغانلو-  و دستور ارسال از هرکجای زمین روی ۱۸ قدم حریف برای شلوغی و زدن گل برتری است!

خوشبختانه شانس آوردیم و به لطف کمک داور ویدیویی هر دو صحنه که اماراتی ها معتقد به پنالتی بودند کنسل شد تا ایران با همین برنامه -که هیچ نیازی هم به چمن صاف و مخملی نداشت!- به ۳ امتیاز بازی برسد.